Hij is er!

Jawel, Liban (Ik moet nog even uitzoeken of zijn naam zo of met een y geschreven moet worden.) is geboren.
Zaterdagavond begon het, en hij is zondagmorgen vroeg rond 5 uur geboren.
Lengte weet ik niet, hij woog 3300 gram, dus een echt babietje, geweldig.
Vanmorgen kreeg ik het telefoontje, de mama was gisteren pas laat in de middag thuis gekomen, dus ik snap helemaal dat niet gelijk mij erbij wilde hebben :o)
Jullie snappen, ik ben gelijk gegaan. Wilde op mijn sparta-met stappen, doet dat kreng het niet! Ik vermoed, met mijn beperkte kennis van motoren, dat het de bougie is, dus ik hoop daaarop, maar zat er nu wel mee. Ik ben uiteindelijk fietsend op weg gegaan, tot mijn knie dat echt niet meer wilde, en ben toen gaan lopen.
Eerst naar de wereldwinkel geweest, ik had nog niets voor de baby zelf gekocht, kweet niet, wilde zeker weten dat alles bij de geboorte goed ging.
Ik kan de Wereldwinkel aanbevelen, ik had in Antwerpen voor zijn broertje Ryan al een leuke puzzel gescoord, en hier hadden ze een leuk stoffen boekje. Dubbel goed dus, kinderen hier gelukkig, en ook ergens in een achterstandsland iemand gelukkig.
Daarna nog een bos bloemen gehaald en naar Kaffia haar huis gewandeld.
Ik werd door de kraamhulp binnen gelaten, na schoenen en jas uitgedaan te hebben, ben ik doorgelopen. Kaffia voorzichtig geknuffeld, ze had namelijk Liban in haar armen :o) , en toen kreeg ik hem meteen in mijn armen. Echt waar, ik mocht hem gelijk vasthouden.
Ze was blij met de bloemen, hoewel dat voor haar een beetje vreemd is, maar ze vond dit wel een leuke Nederlandse gewoonte :o) Ook de kleine cadeautjes voor de kinderen vond ze leuk. Ik weet dat ze er niet van houden dat de kinderen grote dingen krijgen, afgezien van mijn budget wat dat niet toelaat, hou ik daar natuurlijk wel rekening mee.
De kraamhulp maakte thee en beschuit met muisjes en we kletsten over hoe het allemaal gegaan was. Ik zal jullie de bevallingsverhalen besparen 'grijns'.

Hier zien jullie een foto van hem. Hij weigert tot nu toe zijn oogjes te openen. Verder vind ik hem erg licht, zijn ouders zijn Afrikaans en vrij donker, maar blijkbaar trekt dat nog bij. Oh en zijn vingertjes vind ik ook erg lang. Maar tegelijk is het een mooie baby, hoewel hij hier een gek gezicht trekt LOL, en hij ruikt zo lekker!
Later kwam een vriendin van ons ook langs, die heeft hier de baby vast, en heeft ook de volgende foto gemaakt, gelukkig kan mijn nieuwe camera met heel weinig licht nog fotograferen zonder flitslicht, dus de baby heeft daar geen last van gehad. Dat vond ik wel fijn, ik kan me herinneren dat dat voor mijn zoon altijd vervelend was.
Mariama, de vriendin, heeft ook van mij een foto gemaakt:

Zie hier de stralende oppastante :o)
Hij lijkt overigens erg op zijn broertje, zijn mondje is gewoon een copie ervan.
Later kwam Ryan ook thuis, hij was erg druk, er is natuurlijk ook een heleboel gebeurt voor een 3 jarige. De vader heb ik ook even gezien, was onze eerste kennismaking, ook dat ging goed.
Ik heb heel veel met Liban op schoot gezeten, Mariama ook uiteraard, Kaffia vond het wel even rustig geloof ik. Het is ook leuk om verschillen te zien hoe de diverse culturen met babies omgaan. Wij leggen ze veel in een bedje of toch in ieder geval in de box of zo, zij juist niet. Veel in de armen, bij verschillende mensen, dat is geen enkel probleem.
Ik heb dus goed kennis kunnen maken met hem, hem veel zacht geknuffeld en boven op zijn bolletje gekust.
Kortom, ik ben helemaal verliefd!

Het begin.

Er gaat weer een baby komen. Nee niet uit mijn lijf, dat is bijna 52 jaar oud en dat gaan we haar maar niet meer aandoen. Kleinkinderen ook nog niet, daar hoop ik wel op, maar dat heeft tijd nodig.
Nee er komt een oppasbaby. Momenteel verblijft hij, we weten al dat het een jongetje wordt, nog in de buik van zijn mama, als alles volgens planning verloopt komt hij op 23 november ter wereld, jawel, voor diegenen die me kennen, mijn verjaardag.
Gisteren zijn mama en broertje nog gezien, ik kan melden dat ze alle drie gezond zijn :o)
Natuurlijk, als er een baby in huis komt, moet je ineens allerlei dingen hebben. Tuurlijk kun je verwachten dat de ouders dat doen, maar ik zie dit ook deels als hobby, dus ik vind het geen enkel probleem om een paar dingen zelf aan te schaffen.
Ik ben begonnen met de kinderwagen. Beetje een nieuwe mama trauma geweest, toen mijn zoon geboren werd, had ik niet zoveel geld, en moest het doen met geleende en/of gekregen spullen. Hij heeft dus heel veilig in een prima wagen gelegen, maar bepaald niet degene die ik leuk vond.

Deze keer ben ik eens op marktplaats gaan zoeken, nou geloof me, je kunt voor weinig geld erg leuke dingen kopen. Ik heb mezelf voor 25 euro een kinderwagen, met wandelwagen deel en luiertas gekocht. Nijntje staat erop, kortom, ik ben er erg blij mee.
Ik vond het wonderbaarlijk voor hoe weinig geld je mooie dingen kunt kopen.
Verder krijg ik veel, zojuist een wippertje en een maxicosi op kunnen halen, beiden in goede staat verkerende :o) Ook al een zak met duploblokken gescoord, en een soort speelkleedje van het merk Mothercare.
Bij de Aldi voor 2 euro een ledikantdeken gekocht, die in tweeën geknipt prima als wandelwagen deken kan dienen.
Kortom, het begint ergens op te lijken. Ergens in de komende tijd een dagje achter het naaimachine gaan zitten om lakensetjes voor in de wagen te maken, minimaal 2, we weten allemaal hoe babies kunnen spugen :o)
Ik verheug me zeer op de komst van mijn oppasbaby, hij komt 4 dagen per week, en ik vermoed dat er zo op zijn tijd wel iets over hem te melden valt. Soms kan het ook een ander verhaal zijn. Ik ga mijn best doen om het bij te houden.